Kaalstaart is een festival voor onderzoekende kunst, beta-kunst en nieuwe ambachten. Kunst, techniek en wetenschap komen elkaar tegen in een levendige mix van disciplines. Beeldende kunst, podiumkunst, onderzoek en nieuwe samenwerkingen worden aan het publiek getoond in een route langs de Amersfoortse Eem. In de aanloop van het festival wordt deze website regelmatig ververst, en voorzien van locaties, aanvangstijden en informatie over de deelnemende kunstenaars.

Hoeveel slagroom kan een stofzuiger op? Wat gebeurt er wanneer je toch metaal in de magnetron stopt? In het vaste Kaalstaartonderdeel POEF!Amersfoort snellen objecten hun ondergang tegemoet. Deelnemers demonstreren hun object eerst werkend, en krijgen dan het podium om het dramatisch ten onder te laten gaan, en vervolgens bij te zetten op het kerkhof der gesneefde spullen dat gedurende het festival te zien zal zijn. Heb je een idee? Doe mee! Geef je op bij info@kaalstaart.nl!

Programma van lezingen door Kaalstaart kunstenaars, wetenschappers en uitvinders.

• Daniel Olieman presenteert zijn spectaculaire Fusor, een zelfgebouwd hoogspanningsapparaat.
• Irma van Doornmalen licht de wetenschap achter haar werk toe.
• Timmo Ammerlaan verteld over hoe hij in het FabLab zelf een gitaar bouwde.
• Paul Brouwer is expert op het gebied van eiwitwinning uit eendenkroos en geeft hierover een korte lezing.
• Rikke Ter Horst verteld hoe het bleken van lakens werkt in haar werk 'breathing, bleaching and photosyntheses'

Openbare repetitie voor een nieuwe voorstelling waarin het einde van een wereld in absurde beelden en bizarre situaties wordt geanalyseerd. Gespeeld en gemaakt door Dick Cools, Harmen Zijp en Diana Wildschut.

De natuurlijke wereld is voor mij een inspirerend en wonderlijk habitat. In gedetailleerde werken van wol en borduurgaren probeer ik de structuren en systemen van dat organische bloot te leggen en in beeld te brengen. Het natuurlijke aspect zit zowel in mijn thematiek als in mijn materiaal. In het hele proces ligt de focus op zo natuurlijk en puur mogelijk werk maken. De wol komt van schaapherders die met liefde voor hun dieren zorgen en de kleuren komen zo veel mogelijk van planten uit mijn eigen verftuin. Ik gebruik oude ambachten en technieken om op een hedendaagse manier botanische illustraties te maken.

Fred heeft al eerder een video gemaakt waarin beelden van bouwradio's waren gecombineerd met bouwplaatsgeluiden en bouwplaatsmuziek. Nu heeft Fred bouwschappen gemaakt, landschappen op bouwplaatsen. De bouwschappen komen voor een deel uit hun lijst.

Ieder half uur verandert het geluid in de ruimte. Omgevingsgeluiden en klanken gemaakt middels found objects uit het Oliemolenkwartier vormen de tijdelijke compositie en wordt voor 25 minuten herhaald middels analoge en digitale apparatuur en tape loops. De klanken zijn als het leven, zij ontwikkelen zich, komen tot wasdom en sterven weer af. Alles is aan verandering onderhevig. Jan Kees Helms en Peter de Koning/Peter Geysels van het Belgische TraumaSutra spelen al jaren in de experimentele muziekscene en hebben diverse malen samengespeeld. Hun muziek valt te omschrijven als intieme verrassende klankreizen.

Mijn werk ontstaat vanuit onderzoek naar de natuurverschijnselen om ons heen, zoals eb en vloed en dag en nacht. Terwijl wij druk zijn met onze dagelijkse beslommeringen schuift het zonlicht met wiskundige precisie over ons heen. Het uiteindelijke beeld is een registratie van de uitkomsten van mijn onderzoek in de vorm van een video- en audio-installatie, waarbij herhalende beelden en ritmisch geluid het werk een technisch en tegelijkertijd poëtisch karakter geven.

Lampen gebaseerd op algoritmes die veel in de natuur voorkomen.

Ik sta in het midden van de spiraal. Het universum draait om me heen. Elke keer kom ik weer dezelfde verschijnsels tegen, maar op een dieper niveau of vanuit een andere hoek. Het zijn sterrenstelsels, draaikolken en tornado's en mijn DNA-moleculen. De wereld ontwikkelt zich volgens het principe van een spiraal. Elke draai is het einde van een cyclus en het begin van een andere. Spiraal is een bewegingloze beweging, een symbool van tijd en eeuwigheid. Het is verbonden met het idee van de eeuwige herhaling, de cyclus van leven en dood. De ambivalente betekenis van spiraal is een inspiratie bron voor mij.

Mechanische en luidruchtige machinerieën. Zonder ogenschijnlijk doel maar met een duidelijke uitkomst. Herrie!

Alledaagse handelingen worden populair wetenschappelijk onderzocht.

Found objects worden Sound objects in de interactieve installatie ‘The Sound of Indifference (in Amersfoort)’, die veranderlijk reageert op het publieksgedrag.

Het werk is een ontmoetingsplaats waarin de fysieke, historische en tactiele eigenschappen van de ruimte een vermenging aangaan met de aanwezigheid van de bezoeker. In 'Breathing, Bleaching, Photosynthesis' wordt de bezoeker deel van een artificieel bleekveld. Vroeger werd de witte was op bleekvelden uitgespreid om te bleken. Door de samenkomst van water, zonlicht, zeep en het gras ontstond er aan de onderkant van de was een bleekproces. Het gehele bleekproces is in de installatie nagebootst met hedendaagse apparatuur. Met het betreden van de ruimte wordt de ademende, zwetende bezoeker deel van het bleekproces. Het oude, natuurlijke proces wordt gemechaniseerd en met een tragische hoeveelheid energie nagebootst.

Voor geluidskunstenaar Roald van Dillewijn is ultieme controle over zijn apparatuur het hoogst haalbare. Om dit te bereiken heeft hij zijn gitaarpedalen gehackt om nog meer invloed te hebben op de klank van deze effecten. Het is tijd om deze controle los te laten. 'Afstand nemen' is een compositie waarbij de gitaarpedalen zelf de controle overnemen. Door naar zichzelf te luisteren maken ze de keuze om klanken aan te passen en zo een muziekstuk te genereren.

Martijn maakt mooi wark in de War. Modern handgeschilderd 3d behang waar de kwantum een puntje aan kan zuigen. Kom kijken.

Theedipper is een interactieve installatie waar bezoekers kunnen spelen met het omzetten van beweging, energie en functie.

Test 0 maakt het leerproces van een neuraal netwerk zichtbaar. In de installatie staat een paintball geweer die automatisch op twee assen kan bewegen. Een neuraal netwerk krijgt input van twee webcams waarop het doelwit te zien is. Het neuraal netwerk wordt getraind met de data van de webcams en leert zichzelf om het doelwit te herkennen en om het geweer te richten.

Memory of Death’s Dream is an animated film that explores ideas about the future of human consciousness when viewed from the perspective of an artificial intelligence. The central character embarks on a journey of self-fulfilling prophecy, where after finally achieving the sentience they so desire in order to understand the meaning behind their existence, they threaten the very existence of the world they inhabit. Throughout their journey, they encounter remnants of the human race in the form of stories, rituals and objects formulated from data stored in leftover cloud databases that they mistakenly revere as gods.

Als een soort strafwerk herhaalt een piepende en krakende machine letters die ons erop wijzen dat onze dingendrift een oneindige berg laat groeien. Het kunstwerk met de titel 'Object 5.070.121' (ook wel 'de berg groeit') is samengesteld uit overbodige en overbodig geraakte dingen.

Enkel het hier en nu bestaat, maar toch is ons oog vaak gericht op wat er zou kunnen komen en wat er al is geweest. In mijn Teabagging leg ik de focus op een simpele handeling. Door de bezoeker te forceren om stil te staan en te kijken naar het zakje dat op en neer gaat, wil ik de kijker confronteren met haar of zijn eigen geduld en tijdsbesef. Mijn terugkerende thema het hier en nu is afgeleid uit persoonlijke ervaringen die ik probeer te vertalen en te destilleren naar een universeel gebaar waarin er geen begin en eind is.

Honderden plastic melkcontainers, sneeuwwitte bouwblokken voor een iglo. De blauwe dopjes vormen de omtrek. High Density Polyethyleen, HDPE, is een kristallijne thermoplast. HDPE is resistent tegen zonlicht (UV-straling) en andere weersinvloeden en kan buiten worden toegepast, het is vochtafstotend en kan gebruikt worden bij temperaturen van -30°C tot +80°C. Ideaal materiaal of niet? Erna wil met hulp van het publiek een kunstiglo bouwen, een shelter om te filosoferen, een museum voor uitvindingen en kinderkunst met als thema plastic fantastic.

Ruim twee jaar na de brand wordt het Knopjesmuseum herbouwd, dit keer in het ruim van een binnenvaartschip. Tijdens Kaalstaart is de eerste sneak preview van het museum in wording.

Draw up! is een collectief tekenaars gespecialiseerd in live-cartoons & visueel notuleren. Jeroen Steehouwer en Danibal kijken met de bezoekers mee en maken een vrolijk beeldverslag, geheel in lijn met Kaalstaart: digitaal en divers.

Een eindeloze fascinatie voor het menselijk brein leidde Irma van Doornmalen tijdens haar studie op de kunstacademie naar de universiteit om hersenwetenschappen te ‘studeren’. Het onderzoek van deze ervaring komt samen in “II VACUUM”: een ruimtelijke beleving waarin een machine het menselijk lichaam constant in -en uit een vacuüm zal brengen. Door haar eigen lichaam als een wetenschappelijk research object te benaderen, bevraagd Irma van Doornmalen de vergankelijkheid en objectiviteit van het omhulsel van vlees en bloed waarbinnen wij ons voortbewegen.

Groep kunstenaars uit duitsland , nederland , japan , rusland , Ukraine , soundscape tribal workshop dance selfmade instuments , performance . Beamer ,installatie , "black-light" , "expo" ...

Mijn gitaren, de 3D printer van Koppelting (met nieuwe extruder) en 3D geprinte jongleerkegels.

Kinetisch werk gemaakt van gebruikte voorwerpen en materialen.

In het werk van Mayke Verhoeven zijn 'kwetsbaarheid' en 'herinneringen' belangrijke thema's. Haar beelden en opstellingen hebben een verstild karakter. Haar suikerwerken lijken gestolde herinneringen uit vervlogen tijden. Verhoeven is gefascineerd door hoe mensen herinneringen bewaren en conserveren. Door het combineren van verschillende voorwerpen creëert ze een nieuw verhaal en maakt ze het persoonlijke, universeel. Het is niet voor niets dat Verhoeven materialen zoals suiker gebruikt. Daarmee benadrukt ze de kwetsbaarheid en vergankelijkheid. Waar ze voorheen nog in lood werkte (lood vergaat niet), kiest ze nu voor een sterke tegenhanger. Haar werk heeft een link met de 19e eeuwse romantiek waarin een hang naar het verleden en een verheerlijking van de eenzaamheid te zien is. Haar gevoel voor compositie en technische beheersing maken dat haar werk een esthetische beleving is waar genoeg ruimte overblijft voor de eigen interpretatie en associatie en van de toeschouwer.